Roeicarrière: Christel Rijnten

De roeigeschiedenis van… Christel Rijnten.

Mijn hele roeicarrière is eigenlijk in gang gezet door mijn ouders. Mijn vader heeft jaren lang geroeid en eenmaal in Alphen begon hij bij de RVA.

Brons op de WK in de 2x (Christel staat rechts)
Voor mij zelf begon het als vierjarig kind. Ik ging met mijn moeder mee naar de roeivereniging toen zij een bardienst voor mijn vader verving. Wel wat in de boot gezeten, maar met zwemvestje en al.
Toen ik eenmaal mijn zwemdiploma’s in mijn bezit had, mocht ik zelf in de boot.
Naast het vele sturen bij mijn moeders wedstrijdploeg (waar mijn vader de coach van was), ging ik nu zelf ook steeds meer roeien. Op vrijdagmiddag was het toen al een gezellig samenkomen van jeugd. Eerst met z’n alle roeien en dan gezellig theedrinken.
Na vele skifflessen was ik inmiddels twaalf en dus oud genoeg om te gaan regioroeien. Eerst in een viertje en later in de skiff. Vanaf mijn veertiende begon het echte werk: het wedstrijdroeien!
Onder leiding van Ruud van der Marck ging ik in training. Terwijl vriendinnen naar de bioscoop gingen, ging ik vroeg naar bed om de volgende ochtend weer vroeg in de boot te stappen. Soms zelfs die avond nog. Altijd was ik op “de roei” te vinden. Mijn maaltijden stonden regelmatig te wachten op mij in de magnetron. Om zeven uur ’s avonds was de vaste trainingstijd: zodra Ruud uit zijn werk kwam, zaten wij klaar in ons bootje. Samen met Wendy van Vliet heb ik heel wat af gespard. De meest geweldige trainingen waren de krachttrainingen in de boot. Een rubberen fietsband of touw onder je boot gebonden en dan heerlijk acht keer 500 meter beuken! Reken maar dat je af was na zo’n training.
In de skiff was ik mentaal niet op mijn sterkst. Daarentegen in grotere nummers des te meer. Dat jaar (1993) ben ik Nederlands kampioen meisjes 15/16 in de dubbel vier geworden.
Mijn tweede wedstrijdjaar (’93-’94) kende ik de klappen van de zweep en ik kreeg steeds meer routine in het trainen. Inmiddels had ik ook een dubbeltwee-maatje gevonden in de Leidse Femke Dekker. Zo zijn we samen naar Gent gegaan met nog twee andere Leidse meisjes en hebben daar zowel het meisjes 16 als meisjes 18 veld gewonnen.
Toen werd het menens, eerste jaars 17/18. Inmiddels hadden Wendy en ik ons redelijk in de picture geroeid en zaten we in “jong oranje”. Mijn leven bestond inmiddels uit school, roeien en slapen, en dit was af en toe redelijk zwaar. Mijn ouders waren toen een grote steun voor mij en zij waren ook altijd langs het water te vinden bij wedstrijden. Mijn vader was altijd luid en duidelijk te horen en als hij na het weekend weer schor op zijn werk kwam, wisten ze al weer hoe laat het was: “Je dochter heeft zeker weer geroeid?”
Mijn vader had samen met Ruud een dubbeltwee via sponsering geregeld: “de Harder”. Wendy en ik stortte ons nu ook serieus op dit nummer. Dat jaar zijn we ook uitgezonden naar Keulen in een dubbelvier. Hier wonnen wij beide dagen de wedstrijden.
Dat jaar zijn we Nederlands kampioen geworden in de dubbelvier. We hebben nog geprobeerd dat jaar in de dubbelvier een uitzending voor het wk te bemachtigen maar dat was helaas niet gelukt.
Uiteindelijk werd ik als startende reserve uitgezonden naar het WK. Dit was voor mij een geweldige kans, maar ik vond het ook doodeng. Ik was nooit een geweldige skiffeur geweest en nu moest ik misschien wel een WK roeien in de skiff. Ik ging keihard aan de slag en in die paar weken in de skiff ben ik het kleine ranke bootje echt gaan waarderen.
In de laatste dagen van het trainingskamp in Berlijn werd mij verteld dat één van de meiden van de dubbeltwee spit had. Naar alle waarschijnlijkheid moest ik invallen in de twee. Ik vond dat toen echt oprecht jammer, ik wilde wel eens laten zien wat ik nu in de skiff kon. Wat leuk was, was dat het wel betekende dat ik weer met mijn oude roeimaatje Femke Dekker in de boot zat. We konden nog een paar keer trainen voor we op weg gingen naar Poznan in Polen, waar het WK was. Mijn ouders waren al afgereisd naar Polen en stonden op een camping naast de baan. Ik had mijn ouders toen al zo’n drie weken niet meer gezien en het was leuk om tussen de trainingen door even een langs te gaan. Ik kan mij het spandoek dat mijn moeder en de moeder van Femke hadden gemaakt nog voor de geest halen; Chris en Fem, los die rem! Geweldig!! Uiteindelijk heb ik hier mijn P.R. in de twee gevaren 7:04 en gingen we naar huis met een bronzen plak.


In oktober 1995 begon ik mijn laatste juniorenjaar. Met brons op zak had ik de smaak te pakken en wilde meer. Dat jaar stapte ik in de dubbeltwee met de Delftse roeister Maartje Breeman en ons doel was in de dubbeltwee naar het WK.
We hebben dat jaar goed geroeid, weer twee dagen winst in Keulen en twee maal Nederlands kampioen, in de dubbeltwee en in de dubbel vier. De junioren bondscoach stelde een nieuw doel voor; voor goud gaan in de dubbelvier, samen met Femke Dekker en Karin Klinge. Hier moesten we wel even over na denken, want de dubbel twee ging hard en de dubbel vier was een gok. Maar Andreas Leigtfuss was zo overtuigend dat we mee gingen in zijn droom.
Wij gingen dus in de dubbelvier naar het WK. Eerst tien dagen een trainingskamp op de Bosbaan, toen nog ruim een week in Hazewinkel (waar Femke en ik een buikgriep opliepen) en toen met een korte tussenstop thuis op weg naar Strassglyde, Schotland waar het WK gehouden werd. Als snel bleek dat Andreas zijn droom niet zo onwerkelijk was. We wonnen de voorwedstrijd en werden één van de favorieten. Tijdens de finale maakte we het waar. Lange tijd lagen we tweede achter de Duitsers waar we uiteindelijk tijdens de eindsprint overheen gingen en uiteindelijk het goud pakte. Dit was een ware happening.
Eenmaal terug in Nederland was het de ene huldiging na de andere. Van De RVA kregen Ruud en ik een ballonvaart aangeboden. Dit was werkelijk geweldig!
Ik had mijn juniorencarrière afgesloten met goud beter kon het niet.
Als senioren-B roeier heb ik nog heel wat wedstrijden gestart en gewonnen. Inmiddels was ik naar Amsterdam verhuist en ben daar voor Okeanos uitgekomen. Op een gegeven moment had ik er genoeg van. Het lukte mij niet om de senioren top te bereiken en ik koos ervoor om mij volledig op mijn studie te richten. Ik ben toen gestopt met roeien en niet lang daarna werd ik gevraagd om te coachen. Ik heb een jaar een lichtte skiff gecoached bij Skøll en later ging ik zware mannen coachen.
Inmiddels woon ik weer in Alphen en ben ik weer lid van de RVA. Ik roei nu af en toe mee met de ploeg van mijn moeder op zaterdagochtend en vind het nog steeds geweldig.


Blikkenlijst:

1992-1993:
-N.K. M16 4x
-Martini-regatta M16 4x

1993-1994
-Heineke roeivierkamp M16
-Gent M16 4x
-Gent M18 4x
-Gent M16 2x
-Randstad regatta M16 2x
-ZRB M16 1x
-ZRB M16 2x
-ARB M16 2x


1994-1995
-Novembervieren M18
-Heineken roeivierkamp M18
-Head M18
-N.K M18 4x
-Keulen junioren regatta M18
-junioren W.K. 2x Brons

1995-1996
-Novembervieren M18
-Heineken roeivierkamp M18
-Head M18
-Randstad regatta M18 2x
-Gent DSA 2x 2e
-Keulen junioren regatta M18 2x
-ARB M18 2x
-ARB M18 2x
-N.K. M18 2x
-N.K. M18 4x
-junioren W.K. 4x Goud
-Tromp boatraces M18 2x

1996-1997
-ARB DSA 2x
-ARB DSB 2x