Roeicarrière: Christel RijntenDe roeigeschiedenis van… Christel Rijnten. Mijn hele roeicarrière is eigenlijk in gang gezet door mijn ouders.
Mijn vader heeft jaren lang geroeid en eenmaal in Alphen begon hij bij
de RVA. Toen ik eenmaal mijn zwemdiploma’s in mijn bezit had, mocht ik zelf in de boot. Naast het vele sturen bij mijn moeders wedstrijdploeg (waar mijn vader de coach van was), ging ik nu zelf ook steeds meer roeien. Op vrijdagmiddag was het toen al een gezellig samenkomen van jeugd. Eerst met z’n alle roeien en dan gezellig theedrinken. Na vele skifflessen was ik inmiddels twaalf en dus oud genoeg om te gaan regioroeien. Eerst in een viertje en later in de skiff. Vanaf mijn veertiende begon het echte werk: het wedstrijdroeien! Onder leiding van Ruud van der Marck ging ik in training. Terwijl vriendinnen naar de bioscoop gingen, ging ik vroeg naar bed om de volgende ochtend weer vroeg in de boot te stappen. Soms zelfs die avond nog. Altijd was ik op “de roei” te vinden. Mijn maaltijden stonden regelmatig te wachten op mij in de magnetron. Om zeven uur ’s avonds was de vaste trainingstijd: zodra Ruud uit zijn werk kwam, zaten wij klaar in ons bootje. Samen met Wendy van Vliet heb ik heel wat af gespard. De meest geweldige trainingen waren de krachttrainingen in de boot. Een rubberen fietsband of touw onder je boot gebonden en dan heerlijk acht keer 500 meter beuken! Reken maar dat je af was na zo’n training. In de skiff was ik mentaal niet op mijn sterkst. Daarentegen in grotere nummers des te meer. Dat jaar (1993) ben ik Nederlands kampioen meisjes 15/16 in de dubbel vier geworden. Mijn tweede wedstrijdjaar (’93-’94) kende ik de klappen van de zweep en ik kreeg steeds meer routine in het trainen. Inmiddels had ik ook een dubbeltwee-maatje gevonden in de Leidse Femke Dekker. Zo zijn we samen naar Gent gegaan met nog twee andere Leidse meisjes en hebben daar zowel het meisjes 16 als meisjes 18 veld gewonnen. Toen werd het menens, eerste jaars 17/18. Inmiddels hadden Wendy en ik ons redelijk in de picture geroeid en zaten we in “jong oranje”. Mijn leven bestond inmiddels uit school, roeien en slapen, en dit was af en toe redelijk zwaar. Mijn ouders waren toen een grote steun voor mij en zij waren ook altijd langs het water te vinden bij wedstrijden. Mijn vader was altijd luid en duidelijk te horen en als hij na het weekend weer schor op zijn werk kwam, wisten ze al weer hoe laat het was: “Je dochter heeft zeker weer geroeid?” Mijn vader had samen met Ruud een dubbeltwee via sponsering geregeld: “de Harder”. Wendy en ik stortte ons nu ook serieus op dit nummer. Dat jaar zijn we ook uitgezonden naar Keulen in een dubbelvier. Hier wonnen wij beide dagen de wedstrijden. Dat jaar zijn we Nederlands kampioen geworden in de dubbelvier. We hebben nog geprobeerd dat jaar in de dubbelvier een uitzending voor het wk te bemachtigen maar dat was helaas niet gelukt. Uiteindelijk werd ik als startende reserve uitgezonden naar het WK. Dit was voor mij een geweldige kans, maar ik vond het ook doodeng. Ik was nooit een geweldige skiffeur geweest en nu moest ik misschien wel een WK roeien in de skiff. Ik ging keihard aan de slag en in die paar weken in de skiff ben ik het kleine ranke bootje echt gaan waarderen. In de laatste dagen van het trainingskamp in Berlijn werd mij verteld dat één van de meiden van de dubbeltwee spit had. Naar alle waarschijnlijkheid moest ik invallen in de twee. Ik vond dat toen echt oprecht jammer, ik wilde wel eens laten zien wat ik nu in de skiff kon. Wat leuk was, was dat het wel betekende dat ik weer met mijn oude roeimaatje Femke Dekker in de boot zat. We konden nog een paar keer trainen voor we op weg gingen naar Poznan in Polen, waar het WK was. Mijn ouders waren al afgereisd naar Polen en stonden op een camping naast de baan. Ik had mijn ouders toen al zo’n drie weken niet meer gezien en het was leuk om tussen de trainingen door even een langs te gaan. Ik kan mij het spandoek dat mijn moeder en de moeder van Femke hadden gemaakt nog voor de geest halen; Chris en Fem, los die rem! Geweldig!! Uiteindelijk heb ik hier mijn P.R. in de twee gevaren 7:04 en gingen we naar huis met een bronzen plak.
1992-1993: 1993-1994
1995-1996 1996-1997
|